Gitgide grileşen bir şehir oldun.Hergün biraz daha kenarlaşan çıkmaz sokaklarla dolu mahallelerinde yaşamaya çalışan Cenin kıvamında insanlar yarattın,beklemekle yükümlü.Mektupların sararıyor,Hergün biraz daha aşağılarına gidiyor toprağınVe defalarca bir tarih öğretmeni edasıyla okuyorum yüksek sesleNedensiz ve sonuçsun bir şehrin düşüşünü.Artık kitaplardan biliniyor aşkın ne demek olduğu.Tarifi var.Herşey hazır olduktan sonraki bir miktar sevişmelerseUykuları getiriyor zamansız.Amansız bir hastalık tutuldu okullarındaki çocukların başına.Oysa en kırmızı halini almıştı beslenme çantalarındaki yasak elmalar.Diğerlerininkiler yalan bir boyamayken.Hala sıralarını bozmamaya gayret eden sınıflara girerkenTek renkte gökkuşağı birikmişliğiyle yaşamaya çalışan diğerleri.Birgün gelecek ve bir çizgi olabilmenin mutluluğun anlamı olduğunu yazacaklar ansiklopedilereBilmeden olasılığın ve uzayın ne demek olduğunu.Anlıyor musun herşey beyaz bir sayfada yaşanacak içinde bulunulan kareye hapsolunarak.Karşısına geçip alkışlayacaklar o yaratıcılığı.Sonra şehirler düşmeye devam edecek ve grileşmeler alabildiğine.Bense savaşın ortasında bir çocuk olacağım hep yalınayak anlam veremeden olanlara.Beni de inandırabilecekler mi sanıyorsun hücrelerdeki işkencelerde;Ellerinde gökyüzünü saklayarak,yıldızları,güneşi ve bulutları sana bedavaya gelen.O güzel sokakların şimdi fotoğraflarda hapis.Her bakışımda her gidişim aynı yoldan aynı kıvrılmaya eksiltmiyor bir an olsun o günün geleceği çelişksini taşıyışımı.Belimi bükse de ağırlığı,Biliyorum gözlerine güneşi yerleştireceğim gün de gelecek.
Kerem Korkmaz
